Takvimlerden Geçen Yıllar Dokunmadı Ruhuma

Takvimlerden Geçen Yıllar Dokunmadı Ruhuma

O ilk gençlik yıllarındaki gibi utangaç ve ürkek hala,

Kirletemediği yüreğimi onca yarım yaşanmış sevda..

İlk günkü gibi heyecanla atıyor hala..

Diye döküldü dilimden mısralar.

Bu kez kendim için aldım en kırmızısından kalemimi elime..

Kendim yazıyorum kendime..

Ayakkabılarımla olduğu kadar güçlüyüm kırmızı kalemimle de..

En mutlu anımda içimde bir eksik

En eksik anımda içimde umutla geçti bunca yıl..

Sevindim, üzüldüm

Başarılar kazandım, dilekler diledim

Yıldızları pusula yapıp kendime,  yol buldum düşlerime.

Yine de sonbahar çocuğuydum , düşmek için vardı yapraklarım işte..

Yeşermek benim neyime..

Acılar çektim, kahkahalar attım

Ne yaşadıysam hakkını vererek  ama..

Acıyı da, sevinci de..hiç pişman olmadan

Ağlasam da güldüğümden çok,

Deliliğe vurdum sakladım.

Hani su dolu bardağı taşırmayan gül yaprağı misali..

Çiçekleri sevmedim hiç vazoda..

Bir de çiçek hediye edenleri..Solup giden şeyleri sevmediğimdendir belki!

Dostlar biriktirdim en kıymetlilerinden,

İnci gibi dizdim, başıma taç ettim.

Aşklar yaşadım en delisinden,

Sevdim.. çok sevdim

Bir kaç şey var hepsinden arta kalan;

En çok kızım; Melike’m , Öz’ümle yoğurduğum, Anne; seni ben doğurdum! demeye cüret eden, onunla yeniden doğduğum, Kevser Irmağı’m!

Kırmızı kalemim; Gözlerimin gülen yanı, yüreğimin sevgiyle aktığı , aynasında kendimi seyrettiğim, yeşeren umudum..

İşim ; Hayatımın yarısından fazlasında her sabah gülümseyerek kapısından girdiğim, ruhuma işlediğim.

Camdan Ayakkabılarım ; olmayan nasibim, iyileşmeyen yaram, vazgeçtiğim düşlerim.

Kuzenlerim, dostlarım, blogcanlarım;  yanlarında huzur bulduğum, kahkahalarımı korkusuzca savurduğum, en çok kendim olduğum HAYATIMIN EN GÜZEL RENKLERİ! İyi ki blog yazmış iyi ki tanımışım sizi..

Kendim için çok dileğim, çok umudum var daha bakalım ne kadarı kısmetimdeyse.

Tezer Özlü’nün dediği gibi; hiçbir yerden gelmiyorum, kendimden başka.

Ben de diyorum ki hiçbir yere gitmeyeceğim kendimden başka. Mevsimler, insanlar, sevinçler, kederler hepsi biraz misafir olacak; yapraklarım misali dökülecek sonra.. Ve ben en çok umut ediyor olacağım yaşayacağım İlkbahar’a..

Ve zaman usulca fısıldadı.. BANA BIRAK!